Trotse tranen
Trainen, dat heb ik gedaan, en met succes (uiteindelijk). Soms moet het ook een beetje mee zitten maar het zit niet altijd mee. Alle pijlen waren gericht op de Zevenheuvelenloop 2016. Daar moest het gebeuren, daar moest ik onder het uur lopen, daar waren immers alle trainingen op gericht de afgelopen maanden. Maar helaas, daar gebeurde het niet. De wind was te hard, ik had slecht geslapen, teveel getraind, niet genoeg rust genomen, gewoon een slechte dag, wie zal het zeggen, het gebeurde in elk geval niet. Dat leverde tranen op van teleurstelling en frustratie na de finish. Een droom in duigen…
En toch, ik wist dat ik het kon, ik wist dat het in mij zat om deze mijlpaal te halen. Ik geloofde erin, zelfs tijdens de eerste helft van de Zevenheuvelenloop ben ik er nog vol voor gegaan. En ik kan het! De omstandigheden maakten dat het er niet tijdens die gewenste wedstrijd, maar eentje later pas uitkwam. Want twee weken na de Zevenheuvelenloop, stond ik aan de start van een andere wedstrijd over 15 km; de Montfertland Run. Een prachtige loop door de heuvels van Montfertland. Een wedstrijd met veel (inter)nationale toppers aan de start en veel enthousiast publiek aan de kant. En met midwinterhoornblazers onderweg 🙂 Een wedstrijd zonder echt doel, gewoon genieten, de olympische gedachte. In het startvak werd ik aangemoedigd door mijn mede-Ciflaten om mee te gaan met hun tempo, ze gingen voor een tijd onder het uur. De omstandigheden waren perfect; koud, zonnig en windstil. Mijn benen konden het tempo goed bijhouden, de doorkomsttijden waren geweldig, en zo gebeurde het! Na 15 km finishte ik in 59.23 min! Na tranen van teleurstelling nu tranen van geluk, van trots, van ontlading!
Na de zomervakantie had ik alle pijlen gericht op die ene zondag in november. Ik heb langere duurlopen gelopen, intervallen op de baan getraind (zelfs die belachelijk saaie 2000 meters), maar, ook mijn krachttraining was erop gericht en ik was weer iets strikter gaan letten op mijn voeding. Om sneller te zijn, maar ook om lekkerder te lopen. Ik heb in de afgelopen jaren gemerkt dat sneller lopen niet alleen een kwestie is van kilometers maken en licht zijn, maar ook van sterkere spieren hebben. Door hardlopen te combineren met yoga en krachttraining ben ik enerzijds soepeler en anderzijds krachtiger geworden. Ik heb geleerd dat niet alleen mijn benen sterk moeten zijn om pr’s te lopen 🙂 Doordat mijn “core” sterker geworden is, kan ik bijvoorbeeld beter rechtop blijven lopen, zelfs wanneer het in een wedstrijd zwaar wordt. Spierpijn in mijn hamstrings en billen levert op dat ik deze spieren beter kan gebruiken bij het heuvel op rennen, en dat levert weer snellere tijden op. Het trainen van mijn rugspieren zorgt voor een betere houding en minder blessures. Het krachttrainen is erop gericht dat ik als persoon beter ben gaan functioneren. Ik ben geen jonge hardloper meer, mijn gloriedagen behoren achter mij te liggen, maar toch heb ik in het afgelopen jaar mijn pr’s verbeterd op de 5, 10 en 15 km. Dit is niet alleen gekomen door hard te lopen maar zeker ook door krachttraining. Ik bedoel hardlopen is uiteraard de leukste sport die er in mijn ogen bestaat, maar ik zou echt niet meer zonder mijn wekelijkse kracht uurtjes kunnen.
Terug naar blogs